O BENLİKLİ OYUN

Sana hiçbir þey söylemedim bunca zaman.
Kendi çýkarýmsal döngünde yaþadýn durdun.
Ýyi ya da kötü hiçbir söz diyemedim sana,
Kendimden korktum…

Biliyorum, çok yalnýz býraktým seni.
Tekerleme halini alan belirsiz repliklerim,
Benden daha iyi bilmekteydin hepsini.
Ben yinelerken unuttum…

Hikâyenin oynayaný, anlataný sen
Bilebile rolleri, býkmadýn bu oyundan.
Sanki deðiþir gibi geldi sonu.
Ýnanmasan da böyle bir anlatýma,
Býkmadýn devam ettirmekten düþünü.

En keyifli, en büyük oyunun…
Kendi içinde çeliþirken öyküsü
Saplandýn umarsýzca bir son bulma adýna.
Oysa ne zaman uygundu hikâyeye,
Ne kiþiler ne mekân…
Israrcý bir inattý seninki,
Ýyimser hayallerinin zaferini dileyen…

Ama yanlýþ olan,
Gerçeðin kendisi vardý oyunda.
Tüm inadýna raðmen öyküne katmak istediðin…
Gerçek olarak bir bedenim vardý benim;
Bazen aðýr gelen,
Ýçini bir denli bilemediðim bir varlýk…
Sen onu karakter seçtin bu oyuna
Rýzasýný bile almadan…
Nedense bilmem, seçtin.
Belki gözünü parlattý kütlesi
Ýçinin dýþýna yansýyacaðýný düþündün
Ve sana…
Kafandakine uydurdun.
Yan baktýn, göremedin eksiklikleri
Hakkýyla evirip çeviremeden,
Kendince tamamladýn gizleri.
Kendini oyaladýn durdun.

Çocuksu bir hayal âlemiydi mekân,
Masala uzayan öyküde…

Oysa küçük bir bedendim ben;
Kabuðunu kýramayan,
Minik ellerini uzatamayan,
Derine bakmaya korkan,
Yüreðini hiç bilmeyen, duymayan…
Güvensiz,
Ýronili bir varoluþ.
Sen bilemedin bunu,
Öykünde kendine yakýn ettin.

Gel zaman, git zaman…
Kapandý tüm perdeler,
Daha baþlayamamýþken oyun.
Kaybettin o benli,
Kendine ait satýrlarý,
Yitirdin koca bir zamanla…
477

Sosyal Medyada Paylaşın: