akýyor gün tortusu
yamaçlardan aþaðý iz býrakýp
en son yýllardan kalan aralýklardan
damla damla
çarmýha gerilmiþ en saf fikirlerim
en asil özlemlerim
önümde ki ölümle burun buruna
arkamda zehirli oklarýn açtýðý en derin yaralar
bir ýþýk yansýyor ta uzaklardan
akþam alacasý içinde kalan boþluða
þehrin serinliðine alev gibi
derin ve aðýr acýlarýn arasýndan
avuçlarýmý göklere kaldýrýyorum
kanat çýrpýyor kuþlar gibi dualarým
sonsuz semaya doðru
karardýkça sýzlayan gecelerden
ince ince zifiri yalnýzlýk yaðýyor
sokaklarýn suskunluðuna
geçmiþi hatýrlar gibi
koyu bir rengin içinden sessiz
göklerin derinliðine þimdi
uçuþuyor elma çiçeklerim
solgun ýþýklar kuytu pencerelerde
her an sönecekmiþ gibi
þimdi yeni doðmuþ bir bedene
sonsuz mekandan bir solukta üflenmiþ
çok eski bir ruh gibiyim
koþulsuz kuralsýz
gýcýrdayýp duruyor
pembe çiçekler açmýþ elma dallarý
zerre zerre dökülüyor tenim
denizin üstüne serilmiþ gölgem
dalgalarýn uðultusunu iþitiyorum
bir daha ve bir daha
gece karasý saatler açýyor þifrelerimi tek tek
her þey ne kadar da uygun
avare gezinen ruhumun hislerine
redfer