Guvenmek! insanin en cok ihtiyaci olan seyken, en cok da ordan vuruluyor yuregim.. Sonra bir daha inanmamak icin savasiyorum kendimle. Bazen aliyorum elime bir sapan.. sana atacak bir tek tas bulamiyorum yada yine kiyamiyorum sana.. Keske Birgun, bir an yuregimden bir el ciksa, beyaz bir bayrak sallayarak ve teslim olsa.. ucursam gokyuzune ozgurce guvercinlerimi... Affetsem! Önce kendimi, sonra tum senleri... Yorgunlugum yerini dinginlige biraksa.. Ve cekilse artik aramizdan.. Sosyal Medyada Paylaşın:
BirNevi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.