HİÇ BİTMESİN DÜŞLERİM

Küçüðüm ben daha on üçünde
Bebeðim elimde
Üzerimde kýrmýzý elbise
Dolanýr sabah örgülerimde
Annemin o þefkatli elleri
Hissederim o sýcacýk nefesi
Götürdüler bir gün güle oynaya
Bebeðim kucaðýmda, babam yanýmda
Býraktýlar koca bir konaða
Sandým ki gelecek çocuklar
Bekliyorum avare
Kararýnca hava, yoktu babam yanýmda
Yaklaþtý yaþlý bir adam yanýma
Kaçtým, saklandým evcilik misali
Oyun mu tüm bunlar?
Nerede bu çocuklar?
Uzandý elleri
Tuttu o körpe tenimi
Masal mýydý, yoksa gerçek mi?
Baba diye haykýrdým, duymadý
Hapsolmaktý isteðim çocukluðuma
Hiç oradan çýkmamacasýna…
O çirkin elleri dokunuyor bedenime
Utanýyorum…
Kendi terimde adeta boðuluyorum
Bekliyorum…
Beni ne zaman alacaklar diye
Düþlerime sarýlýyorum
Yediðim tekmelerle
Yeniden uyanýyorum
Her yeni günde
Sarsýlýyor bedenim
Kayboluyor ruhum
Çýrpýnýyorum…
Haykýrýyorum…
Hiç bitmesin düþlerim
Sadece orada yaþýyorum


1.6.2020



Sosyal Medyada Paylaşın: