gülleri balkondan
dünleri gözlerinden sakýnan bir kadýnýn
çýkmaz sokaðýnda
ve unutulmuþ her adým baþýna düþen hatýrayla
yürüyor adým’
gözlerim
bakýþlara yakalanmama telaþýnda
hani fotokopisi çekilmiþ bir gülüþün
gün yüzüne çýkmasý
veyahut siyahi bir arzunun
urlu patates baskýsý
an kadar yakýn
dün kadar uzaðým
bir yaným yarým
bir yarým yarýn’
elleri pastelden
kaþlarý kalemden akan bir kadýnýn
kollarýný omzuna düðmelediði þu hayatta
ilikler açýp sonlara
ilkleri unutmak var ya
hani bir denizin kendini kazýmasý gibi
burnumuzda tüten o kokunun
tuzlanan hafýzasýna
yaz beni,
yaz ki o kul’un kýþlasýnda eylül
gülleri solduran gelincik ol yine
hem tutuþur rüzgar bu defa, kim bilir
yaðmurun elleriyle..