HADDİMİ BİLDİM

Ben hep!
Kafese hapsedilmiþ serçenin
Mavi gökyüzünü özlediði gibi özledim
Biraz da umut biriktirip
Yýldýzlarý izledim

Sonra;
Alýcý kuþlarla baþ etmeyi
Fýrtýnalara karþý kanat çýrpmayý
Yaþamayý öðrendim

Güz geldi
Hüznü satýrlara dizdim
Kýþýn
Düþler kurdum baharýn gýyabýnda

Hayatý öðrendim
Lâkin tutamadým ucundan kayan zamanýn

Ýnsanlar gördüm
Kimi, kanat takmýþ kibirden
Kimi, ruhunu kiraya vermiþ umut tacirlerine
Kimisi terini katýk etmiþ öpüp baþýna koyduðu ekmeðe

Sevmeyi, sevilmeyi
Acýyý, tatlýyý
Her þeyi yerli yerinde tattým

Okumayý öðrendim
Sonra;
Yazýp çizmeyi
Bir de sevmeyi!

Ömrümce çok þey öðrendim
Ama en çok ta;
HADDÝMÝ BÝLMEYÝ...

Ahmet MORAN
Sosyal Medyada Paylaşın: