NE DİYEYİM BABA?

Bana bakýyordu...
Yýllarýmýzý ayýralým o zaman dediðinde en sevdiðim koltuðumuzda oturuyordum.
Yutkundum, cevap bekliyordu, ne denirdi?
Ýçinde hep ikimizin olmasýna alýþtýðým eve yabancýyým.
Ýki kiþi var yanýmýzda, babam yanýmda. Babama bakýyordum ne diyeyim baba?
Cevap vermedim, nasýl ayýracaktýk yollarý.
Daha gözleri ona benzeyen bir çocuðum bile olmamýþtý.
Kalbim acýdý o an, yanýndakini suçladým, kabullenemedim.
O yokluðunda yaþamayý unuttuðum adam bunlarý diyemezdi bana...
Dedi, konuþtuk, gittiler.
Babam kaldý yanýmda, ne tuhaf deðil mi aile kalýyor ancak yanýnda.
Ne diyecektim baba?
Kalkýp kahve yapayým mý, ya da güzel bir yemek, ne dersin?
Gidip soðuk suyun altýna attým kendimi, hiçbir þey olmamýþ gibi.
Hala ne diyeceðimi düþünüyordum.
Kalbimde öyle bir acý var ki, yutkunamýyorum.
Valizleri toplamaya baþlamýþtý babam, neden Valizleri topluyordu babam?
Evimden ayrýlamazdým, yapma baba...
Tabi böyle diyemedim, ben aslýnda hiçbir þey diyemedim.
Valizleri toplamaya baþladým.
Birkaç parça yeter diyordum, babam gözlerimdeki çaresizliði anlamýþtý.
Hiç konuþmadýk ama o anlamýþtý.
Bir daha gelmeyeceksin i hissettirmiþti bana.
Gittim birkaç parça daha koydum, birkaç parça daha ve birkaç parça daha...
Tüm eþyalarýmý almýþtýk...
Baba hala bu evde izlerim var, gitmeyelim demek istedim.
Takdir edersiniz ki diyemedim...
Hatta anahtarýmý bile içeride unuttum.
Bir daha ihtiyacým olmayacaktý nasýlsa.
Son bakýþ, son görüþ hepsini ayný gün yaþadým.
Ve yola çýktýk, ellerimde koca valizler, bavullar, çantalar...
Ben hala ne diyeceðimi düþünüyordum...
Bugün kendime bakýyorum ve diyorum ki söyleyemediðim, sustuðum her þey beni ben yaptý.
Sevgiyle...

Seher BARUT
Sosyal Medyada Paylaşın: