Ben seni hiç özlemiyorum ki.
Birlikte soluduðumuz havayý özlüyorum mesela.
Ya da zaman zaman beraber yürüdüðümüz yollarý,
koruman gibi peþimizden gelip
annenin yerine bizi tepeden týrnaða ýslatan burdayým yaðmurlarýný,
panikle sýðýndýðýmýz saçak altlarýný.
Seni evine uðurladýðým akþam üstlerinde sana takýlan bakýþlarýmý,
arkasýndan
çok uzakta olmadýðýný bildiðim teselli mabedi yarýnlarý özlüyorum.
Ben seni hiç özlemiyorum ki.
Baþýna buyruk,
söz dinlemeyen bir kalbin ritimlerini duymayý özlüyorum.
Þiirlerdeki dizelerden yýldýz yapýp gökyüzüne asarak,
gecelerimi aydýnlatan ýþýltýlarýný izlemeyi ya da.
Nereye baksam
özlememe fýrsat vermeyen milyonlarca sen çarparken gözüme ortalýk yerde,
pas geçtiðim tarihlerdeki eksik yerlerini doldurduðum
bulmacayý tamamlayan anýlarýmý özlüyorum.
Bunca þeyin arasýnda,
ben seni hiç özlemiyorum ki.
Kendimi unutturan sarhoþluðundan baþka.
Hiç ama hiç.
Çýnar GÖLE
27.04.2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.