KARA AYNA

kara aynalarda ilerleyen sonsuz yansýmalarým.
baþýmý kaldýrýp da hangi yüzüme bakayým?
bir çizgide hizalanmýþ ruh halim.
sen söyle, artýk biz olabilmek için:
hangi noktadan baþlayalým?
gizliliðe gizlenmiþ gizliliðin,
birden açýða çýkmasý yakýnken,
nedir bu anlamsýz sessizliðin?
bence bunun için, daha çok erken.

ayaklarým soðuktan yanýyor.
dizlerim kaskatý kesilince ben,
düþüncelerime dokunur gibi hissediyorum.
onlar birer soyut gaz zerresiyken,
donup katýlaþýyor.
aðaçtan kopan yapraklar gibi,
gözlerimin önünde düþüyor.
sanki bu taneciklerin her biri,
benden uzaklaþýp gidiyor..

ellerim, ellerim deðil sanki;
sanki ellerime hükmetmek elimde deðil.
yüzüme dokunmak istiyorum.
yüzümü hissetmiyorum senin yüzünden.
bir çiy tanesi gibi hissediyorum.
ve ben düþerken senin yüzünden,
sanki senden eksiliyorum.

parmaklarým bana ayný hissi vermiyor.
her dokunuþta farklý tuþlarýndan,
farklý sesler çýkaran bir piyano gibi.
saçlarýnda gezinirken parmaklarýmdan;
ayný hissi duyuyorum ve sanki:
o sonsuz yansýmalardan sadece biri,
bana bakýyor kara aynalardan.

baþýmý kaldýrýp da o yüze bakýyorum.
bu bir iþaret gibi geliyor bana.
artýk bir çizgide ki ruh halim;
daðýlýyor sonsuz aynalara.
iç içe girmiþ o sayýsýz görüntüler,
tek bir adamda birleþirken,
gerçekte var olan iki ayna,
biri ruh, diðeri de beden.
sevgi hapsolurken zamana,
ne benden yiter ne de senden.
Sosyal Medyada Paylaşın: