HÜZNÜN ÇERÇİSİYİM

Heybem hüzün dolu…
Topla topla nereye kadar?
Ne vakte dek?
Hiç mi azade kýlmaz insan kendisini hüzünden?
Soruyorlar ha bire kimin yüzünden?
Haykýrýyorum boðazýmý yýrtarcasýna
Yüzlerinin tam da ortasýna:
“Benim yüzümden…”

Arý bal alacaðý çiçeði bilir bizimkisi o hesap.
Hüzün bizim dolduðumuz
Ve kâðýda damýttýðýmýz polendir.
En hakiki hislerin tezahürüdür.
Ýspatýdýr belki de sevdiðimizin.
Vasýl olacaðýmýz limandýr
Sýðýnacaðýmýz kucaktýr.
Nail olacaðýmýz dua…

Ýllegal yollardan dolaþýp gelir insan.
Kolay deðildir daldaki güle uzanmak
Ve koparmak öyle bir anda…
Dikeni hesaba katacaksýnýz bu yolda,
Bahçývaný bileceksiniz
Ve güle teþbih ettiðiniz güzeli hatýrlayacaksýnýz.

Hüzün göbek adýmýzdýr.
Apoletimizdir bizim makam aldýðýmýz.
Pýrpýrýmýzdýr omuzumuzda sallanýp duran.
Püsküllü belamýzdýr.
Kabulümüzdür kayýtsýz þartsýz.
Misafirimizdir çat kapý gelen.

Biz hüzünden razýyýz ki
Kopup gitmez bizden.
Hüzün de bizden memnun ki
Koyuvermiyor bizi yalnýz baþýmýza.

Gülmek iðreti duruyor artýk
Dudaðýmýzýn kývrýmýnda.
Ve biz aþinasý deðiliz
Gülüþü güzel iltifatýnýn

Hiç gülmemiþiz ki bu hayatta!
Öðretmemiþler ki gülmeyi
Kaç kýratlýk gülüþümüz olduðunu bilmiyoruz.
Sarrafý da olamadýk mutluluðumuzun.
Hiç þahidi olamadýk güldüðümüz günlerin.

Hüznün çerçisiyim.
Dolaþýrým pazar pazar…
Mutluluk satar hüzün alýrým.
Gülerken aðlarým azar azar

Sosyal Medyada Paylaşın: