Anneme gidiyordum

Nedendir ana?
Bizi anos geçiyorlar þimdi gökten.
Her þeyin baþlangýcý, her þeye son vermenin adý, bizi çaðýrýyor.
Ýsrafil...
Ölmekteymiþiz...

Hayatsa borç, emanet, tahsilat ve taksirat...
Yazýk ki insan en çokta uyku, gaflet ve þeytana dost edinirmiþ kendini.
Ve bir ses ki, Bismillahirrahmanirrahim.
"Ýnnel insane lefi husr."
Ýnsan elbette hüsrandadýr...
Mal da mülk de yalnýz Allah’ýndýr.

Nedendir ana?
Ölmeyecekmiþ gibi yaþýyoruz...
Yaþamak sadece nefes alýp vermekse ne zalimdir çocuklarý çocuk kalmaktan vazgeçiren dünya.
Dünya ki yoruldum gayrý ana.
Elinde ki çekiçle vuruyor boynumun örsüne.
Bastýðým yerlerde piþmanlýðýn ayak izleri.
Vay ki gençtim.
Bu yazgý bu sevda, ellerimi güle dikene bulaþtýrdý.
Vuruldum bir kýzýn gülüþüne.
Yine de o kýz bana varmadý ana.
Mülteci bir çocuk gibi kaldým.
Eli silah tutan herkes beni sýnýrda kurþuna dizdi.
Bir yolunu bulup kapýlarýný çarpýp çýktým yaþadýklarýmdan.
Geliyorum...
Soran olursa anneme gidiyorum diyeceðim, öðle namazýna müteakiben.
Hakkýnýzý helal edin...

Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın: