Hani Kuþlara Özenircesine,
Hasret Kanat Olduðunda, Uçup Gidilir Ya Hep?
Ve Her Þey Gibi Seni de,
Ardýnda Býrakmýþlýðý Ýle Kalýnýr Ya?
Sanki Tümüyle Onlar Hiç Yaþanmamýþ,
Sanki Her Þey Tatlý Bir Rüya, Koca Bir Yalan;
Karanlýðýn Ýçerisindeki Mavi Bir Hayalmiþçesine…
Tüm Gerçekleriyse Nedendir Bilinmez, Yazýk ki Ýnkâr Edercesine!
"Peki, Yaþanan Onca Þey Neydi?" Gibisinden
Cevaplarý Hiç Bilinmeyecek Sorular Deryasýnda;
Ve O Kalýnmaz Olasý, Tarifsiz Yalnýzlýk Sancýlarýna
Yapa-Yalnýz Býrakýlmýþlýðýnla Kalýrsýn sonra Ya?
Aþk Ýle Emzirdiðin Bebeðini Büyüttükçe Sevdanýn Kucaðýnda
Fark Etmeden Sen, Tepelerin Onun Gözlerinde Küçülür de,
Onu Taþýdýðýn Zirveler, Sen Eteðindeyken Baktýðýn Yer,
Artýk Ýstesen de Yetiþemediðin Uzaklarýn Olur Sonra Ya?
Ve Her Þafak Söküþünde, Gün Batýmý ný Yama ederken Yüreðine,
Tükenmeyecek Bir Nida Çakýlý Kalýr Ufukta.; Yok Sensiz Olmaz!
Vuslat Dualarýnda Bir Karasevdaya Dairdir Artýk Grilenmiþ Umutlar;
Hasret Türkülenir, Hüzün Zýlgýtla Aðýda Döner Dað Gibi Baðrýnda ya?
VE SEN BENÝM EFSANEM!...
Gönül Evim, Yüreði Daüssýlam
Küs Gel Artýk, Yakýn Olsa da, Uzaklara,
Sensizlik Ömrümü Kuruturken,
Ektiðim Yýldýzlar Çiçeklerini Açtý;
Hasret Ateþten Dað Yükü
Dallarýmsa Taþýyamýyorlar Artýk...
Gel Bebeðim, Hemen, Þimdi, Birazdan!
Vakit Þu An, Yarýný Yok, Zaman Yook!
Ruhum Adeta Rücu da,
Bedenimi kendinden Sýyýrýyor Sanki ;
Gel! Bir Kez Dahi Olsun Gel !
Gül Dudaklarýndan Çöl Tenime Can suyum,
Mavi Bir Çið Tanesi Düþ Yapraðýma..
Son Kez Olsa da,
Ýki Elin Kanda Olsa da Gel!
Sen Benim Efsanem;
Yokluðuna Dayanmak Zor
Ben ’Bizi’ Çok Özledim.!.
Þiir:Zeki YÜNCÜOÐLU
Taslak 11-07-2008
Ýskenderun