YANAN BEN OLDUM

Yaylanýn yolunda gördüðüm zaman,
O tatlý bakýþa kanan ben oldum.
Sanki yakýp geçti bir sýcak duman,
Ateþten kavrulup, yanan ben oldum.

Güneþin altýnda yanmýþtý teni,
Sesi çok berraktý, mest etti beni,
Divane eyledin, ah seni, seni,
Aþkýn iksirini sunan ben oldum.

Ara sýra geldi çeþme baþýna,
Böðrünü yasladý mermer taþýna,
Ümitvar olmuþum boþu boþuna,
Soðuk duruþuyla donan ben oldum.

Fazla güvenmiþim demek ki sana,
Gönül gözü ile bakmadýn bana,
Þansým hiç gülmedi sevdadan yana,
Bir hayali gerçek sanan ben oldum.

Sabah, akþam çýkýp, baktým obana,
Daðlardan inmedim, döndüm çobana,
Göçünü yükleyip gitmiþ yabana,
Zavallý yerine konan ben oldum.

Yýllarca bekledim, dönmedi geri,
Ömür geçti amma; dolmadý yeri,
Baka, baka söndü gözümün feri,
Ýsmini daima anan ben oldum.


Sabri Koca



Dostlar ne demiþ:

Görünce hüzünlü aðladým biraz
Gönül muradý der; duymadý Kiraz
Beklemezdim daha olanda araz
Günahýn dýþýnda inan ben oldum. ..............Ahmet Kara

Sosyal Medyada Paylaşın: