ve denilen odur ki, þairler öldüðünde çöllere yaðmur yaðar; ýssýz kalýr sokaklar. ateþ dumaný özler, kar yaðar yaz ortasý; sis çöker bir yerlere…
sahi, siz karanlýðý ne zannediyordunuz?
I. )
kýrýktýr…
“çýt” sesi karýþmýþtýr yorgun bir ütopyaya. ve bir aynayken hayat, - ben kýrmadan çok önce - çatlamýþsa tomurcuk; ya gece karanlýktýr ya dolunay kýrýktýr.
yormuþsa geceleri öncü seviþmelerin artçý sarsýntýlarý, ya ben uykusuzumdur ya zaten fay kýrýktýr…
kýrýktýr…
“git” sözü karýþmýþtýr sabahsýz bir rüyaya. ve bir umutken hayat - ben küsmeden çok önce - gülüyorsa bir çocuk; ya köroðlu hiç yoktur ya deli tay kýrýktýr.
sormuþsa geceleri vakitsiz gidiþlerin hüzün kýrýntýlarý, ya aþk affedilmiþtir ya ok, ya yay kýrýktýr…
( Devam edecek….)
Yavuz Doðan
10.07.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.