HİCRAN
Gökyüzüne yasladým baþýmý
Hicraný seyredaldým
Meþakkatli bir keder
Bulutlarýn arasýndan geçip gidiyordu.
Kývrým kývrým hayaller
Dans ediyordu.
Bir karýnca uzanýyordu
arzdan semaya doðru.
Merdivenlerden çýkýyordu gökkuþaðý
Zifiri yürekleri nura kavuþturmaya
Mavisiyle deryaya
Sarýsýyla hülyaya
Yeþiliyle huzura.
Beyazýyla sonsuzluða.
Belki âlâ bir at uçuracak sineni,
Haydi diyecek haydi yolcu!
Sesine ses vermeye gidiyoruz hicranýn
Dur diyecek, tam zamaný duanýn.
Ellerini, yüreðini aç arþa
“Ol” deyince oldurana,
Þer dönüþtü bile hayra.
Nasýl güçlü kýldý seni bak,
Nasýl çözüldü hicranýn düðümleri
Artýk her þey âyân
Haydi nefis haydi uyan.
Huzur Onda, “O” ki ruh-u revân
Aðla, durma aðla diyordu yýldýz,
Kainat titresin,
Tevbelerle süslensin ay,
Ve “Ol” dediði an Yaradan
Berraklýðýnla sarýlsýn saray
Hicranýn hafiflemiþ ey yolcu!
Solgun ruhuna güneþ
Hissiz nefsine peþkeþ,
Issýz kalbine eþ olmuþ.
Ve bu öyle bir tümce ki,
Benden öte.
Kimim ben ki, ben adem
Bilmem beni, ben Senden.
Anlamaz ki ârif bile
Hak istemezse gelmez dile
Lutfetti nurunu “halîm” olan,
Dizeler aktý, döndü sele.
Nasip ettin bana ya Rab,
Zikir sana, þükür sana.
Bütün hamd-ü senalar sana
Süheyla Güneþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.