Açtým yelkenlerimi Gidiyorum liman belli deðil Ýçimi kahreden ihanetin sahibi Fahiþeleðin büyüdü yüreðimde Duasýz kaldým hergün Ýsyanlarým kinlerimi yeniden doðurdu Gözbebeklerim zamaný kaydetti Bu gece nefretimin tohumlarýný kundakladým Dudaðýn dudaðýma zehir zýkkým oldu Yalvarmalarýmýn þahidi oldu ellerim Belki de en çaresiz, masum olan bunlardý Haykýrýþlarým bile düzen kurdu ruhuma Çýrpýnýþlarýmýn imdadý yoktu dudaklarýmýn Ürkek kaldý bedenim dokunuþlarda Yýllarca yol gittim toprakta Bulutlarda seviþtim çýðlýk çýðlýða Aþký çiz deseler kalemim utanýr ellerimden Beyaza vurdukça martýlar, mavi kudurur Yanmayý öðretir zebaniler Herkes benden önce alýr sadakatýný Hiç biri sözümü dinlemezken yüreðin Tek sadýk kalan kulaklar olur Aðýzdan dökülen söylemlere Aþkýn kaçýnýlmaz sonudur Öksüz kalýr sahipsiz ruhum Savrulur yýllarca yokluðunda Yns Sosyal Medyada Paylaşın:
PAMUKŞEKERİM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.