MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

-Oysa ki dost doğru bir yoldu niyetim…
AZAP

-Oysa ki dost doğru bir yoldu niyetim…





nefsim kurnaz bir tilki gibi
ister ha ister
kemir’i verir durmadan tüm benliðimi
içinde türlü türlü nice entrikalar
býkýp da usandým artýk aç gözlülüðünden

gittiði yol karanlýk çarpýk çurpuk ve sisli puslu
yýðýnlarca þaþkýn dolu
ne baþ belli ne son hep karanlýk dibi
sanki bize yolu þaþýrtan bir iblis gibi
bu gönül haykýrýþta ateþler içinde yanarken
hakkýn aydýnlýk yoluna gýpta içinde kaldým aðlarken

önce hiç konduramadým o görkemli ruh haline
kör bakýþlý gibiydim yýlgýn ve mutsuz
týpký oyuncaðý alýnmýþ bir çocuk gibi de mutsuz
geçmiþin tüm hüznünü kucaklamýþ bir halde sararýp da solmuþ idim
vadesi gelmiþ bir senet gibi her an karþýmda
tüm iyi halimi takýn samda
ne gezer ki anlayan kim
oysa ki hal ve haletim hep tornistan
dünya nimetleri karþýsýnda ters yüz oldu tüm gayretim

derste alamadým günah yükünü senelerce sýrtlayarak
hiç birbirini tutar mý ki bir doyumsuz tarafýndan ayarlanan seviye
dedim ki o an nankör geçmiþimle kendi kendime
sen onun istemiyle hiç baþ edebilir misin diye
niyeti þer menzili þer doymaz ki biteviye

dipsiz bir labirent gibi oldu hayatým iki yüzlülüðünden
kahpe bir zihniyetin tesirine maruz kalmýþ gibi
diz çöküþte debelenip de durdu ömrüm
yüreðimin içinin içi yangýnlarýnýn ortasýnda
bir vurgun kurbaný gibi çaresiz
gittikçe derine kayboluþun içinde bilincim
ömür fitnenin ve fücrün oyununa bulandý bir kere
kýrýlmýþtý tüm inandýklarým kuru bir dal niyetine
kandýrýlmýþlýðýn süzgecinden geçip de gidiþte

geçmiþim dur da kal sen o acýyan kötü huyumun eþliðin de
ruhi yatýma ferman bulmak geçti bir anda içimden
kaným da mý paklýk vardý ne
gözden akan yaþlara bir bakraç oldu mizacým
bir his göðsümden ýlýkça içinden içime aka kalýrken
kurtuluþ ýþýklarý çakarken gözlerime
o ölüm kokan yüreðim de ölmüþlüðüm dirili verdi birden
hal ve durum ortada ben bin bir kez batmýþken

belli ki yeni bir limana daha yanaþmýþtým

o ben deðil miydim az evvel omuzu çökük
mermi çekirdekleri çok yalamýþtý oysa beynimi
çok þükür ki Allah’tan korkan gönlüm olmamýþtý bana alet
günahkar bir bedeni huzura çýkartmamýþtý vicdaným
Allah’a havale etti yüreðim tüm nankörlükleri
bedenimin boyunca da akýttým o yalvaran göz yaþlarýmý
aptal ýslatan o yaðmurunda kalmamalýydým
nefsi kendi öz akýþýnýn içinde býrakmamalýydým ki
i
l
l
a ki
ancak o zaman
aldanýþta acýnacak hale düþmemin olurdu bir sebebi

sesiz ve ifritçe
sinsi kör bir karanlýk geziyor yine bu nankör nefiste...


AZAP...(Kadri Atmaca) 24.04.2020







Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.