GÜNEŞ BATARKEN

Dün akþam güneþin batýþýný seyrettim.
Yanýmda kimse yoktu , etraf sessizdi.
Birden sessizlik bozuldu her þey canlandý sanki.
ilk önce güneþ bana öyle bir baktý ki þaþýrdým,
Güneþin batmak istemediðini o zaman anladým.
Yapraklar bile güneþin batmasýný istemiyordu.
Rüzgarlar serin serin esti birden,
Ýnsanýn içini ürpertircesine.
Aðaçlar sallandý , dallar kýrýldý,
O anda içimi bir korku sardý.
Ordan çekip gitmek istedim , gidemedim,
Çýnar aðaçlarý dallarýný uzattý sanki güneþe,
Gitme tutalým seni kollarýmýzla diye.
Çiçekler boynunu büktü hava kararmaya baþlayýnca.
Sanki ona küsmüþlerdi birer birer,
Güneþ istemeye istemeye çekiliyordu daðlarýn arkasýna.
Rüzgar otlarý çiçekleri son bir defa savurdu.
Aðaçta bir salýncak asýlýydý.
Sanki dallardan çözülüp güneþe gitmek istiyordu.
Onu yakalamak , sarýlmak istiyordu sanki.
Bu akþam olmamasý için doðanýn son çýrpýnýþlarýydý.
Güneþ ise çaresizlik içinde çekilirken,
Elveda diyordu sanki yarýn buluþmak üzere.
Sosyal Medyada Paylaşın: