Ey insan
Vicdaný taþ kesilmiþ, ne insanlar çoðaldý
Merhameti kaybettik, görmedin mi ey insan
Kime sordum ise de, zelil paktan doðaldý
Bu dünya mý nedendir, sormadýn mý ey insan
Kafesinde bülbüller, kanat çýrptý öldü de
O görünen pýnarlarý, asýl kurak çöldü de
Korda yanan yürekler, savrulurken küldü de
Mazlumlarý þefkatle, sarmadýn mý ey insan
Hakikati çiðneyip, doðruluktan kaçaný
Ýlim irfan adýna, yalan riya saçaný
Kula kulluk edip de, mevkie yol açaný
Hileyle hep arkadan, vurmadýn mi ey insan!
Dost kisveye bürünüp, yýlan gibi sürünen
Gaddar kalbiyle bil kimelek nura bürünen
Bir namertti hepsi de, kahramanca görünen
Yiðitçe karþýsýnda, durmadýn mý ey insan!
Sözler dilde kaldý da, gönüller sükût oldu
Seven masum âþýklar, gonca gülüne soldu
Zaten bozuktu düzen, gidiþ felaket yoldu
Bu gidiþle kendini, yormadýn mý ey insan!
Bir lokma ekmek için, ezildikçe ezildi
Yoksullar sokaklarda, sýra sýra dizildi
Sil gözyaþýný çocuk, dünya ki çok rezildi
Daha yolun sonuna, varmadýn mý ey insan!
Mehmet Muhlis Þepik
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Muhlis ŞEPİK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.