Nerdesiniz; Eyy Erenler, Söz verenler?

Unutmadým yüreðimde aðrý olduðunu, soluma yayýlan sancýyý,
Sýrtýmdaki býçak yarasýný.
Unutmadým, göðsümde oturan o boz ayýyý.
Kalbim sessizce kanýyor sanki,
gökyüzü bana gel diyor nedensiz, yaðmurlara aþýðým damla damla akan sanki gözyaþým.
Korkmuyor da deðilim ölümün gelmesinden.
Frtýna var Beynimde, sorguluyorum. Sessizliði görüyorum; çiçeklerin, aðaçlarýn, hatta kuþlarýn bana bakýþýný,
Sanki etrafým yangýn yeri; bir tür koþuþturma,
Beyazlarý da görüyorum, adeta karanfil nidasý, çiçek diyarýnda
Ama kokan toprak deðil mi?
tahtalarýn üzerimde ne iþi var;
Alt tarafý nefesim kesildi.
Fasulyenin topraða tutulmasý gibi, biliyorum son deðildi.
Çetin bir kýþ vakti soðuk bastýrdý, üþüyorum demeye takatim kalmadý.
Ama bil isterim hakikaten; Üþüyorum!
Lakin yalnýz deðilim görüyorum
Üzerimde bir ses ’’ Ýyi bilirdik! ’
DEvamýnda gelen sessiz uðultu:
Nerdeyim? Kimdi bunlar, bir acayiplik var.
Garip garip duygular, sanki; beni duymuyorlar.
Sýkýþtým kaldým burda, adeta bir mahzen; hareket de edemiyorum.
Hissediyorum, ayaklarýmda bir bað;
sesim de çýkmýyor, nefesim tükendi.
Çek ellerini, çek ellerini yakamdan
Býrak beni, günahkarým, geri döneyim
Daha vaktim var, yapmam gerekenler....
Býrak beni, þimdi deðil, bana zaman ver.
Nerdesiniz? Söz verenler, kurtarýn beni!
Kurtarýn, kurtarýn ki geri dönebileyim.
Birileri çaðýrýyor, korkunç bir ses:Azap vakti!
Günahýma þahit; onlarca uzuv, binlerce kiþi,
Sebebi belli, görenler kimdi: Hepsi tanýdýk!
Sosyal Medyada Paylaşın: