Ayrılığın Senfonisi

Yine solup gitti umutlarým
hapsolduðum sonbaharýnda,
Dudaklarýn ayrýlýðýn senfonisini bestelerken kýzýlýn eþsiz güzelliðini
andýran günbatýmýnda,
Gülüþünden naðmeler diziliyordu kýrgýn
ve umutsuz sol yanýma,
Ýþgal ederken ruhumu gecenin
ürpertili bakýþlarýnda,
Kalemim yarým hikaye misali aðýtlar
yakýyordu doldurulamayan boþluklarýmda,
Aþk boyun bükük duygularla af dilerken
umudun kollarýnda,
Hüzün,matemin girdabýnda sevda
þarkýlarý mýrýldatýyordu,
Ölüm çanlarý çalarken asilliðine sadýk
olduðum yalnýzlýðýn uçurumlarýnda,
Harabeye dönen yorgun bedenim tozlanmýþ raflarýma intihar süsü veriyordu
birikmiþ acýlarýný üzerime kustururcasýna..
Ama ne çare Dilba Haným!
Ezilen bir gülün sarhoþluðunda
kokunu ararken,
Hançer yaralarýna maruz kalan
derbeder yüreðim,
Sensizliðin merhemini tenimin
özlerine aþýlýyordu...
Sosyal Medyada Paylaşın: