Adýný býrakýp giderken beynime
öksüz bir çocuða döner
sensiz iklimim.
Üþür mevsimlerim,
yaðmur yüreðime vurur,
fýrtýna eser günüme.
Aným sarhoþ,
zamaným karanlýk.
gönlüme köz olur acýlar.
Yokluðunun avuçlarýndan
içerim kekremsi hüzünleri
hüzzamýn sancýlarý nakarat olur dilime.
Gel de gör,
karanfillerle donattým yollarýný
yýldýzlardan taç yaptým gecenin uzayan saçlarýna.
Pýrýl pýrýl
gözlerimin ýslak sokaklarý.
Gel de
kurut dudaðýnla yanaðýmdan süzülen yaþlarý.
Düþlerini boynuma
öpüþlerini saçlarýma as
ve
buselik bir þarký mýrýldan
çýnlayan kulaðýma.
Ardýndan
efsunlu þiirlerden konfeti olup
yaðdýr ardý ardýna baþýma.
Tam da dileðini tutarken senin,
güneþi söndür gözlerimde.
Tak bileðime
sevdanýn en kalýp kelepçesini.
Yok et
benzimi soldurup genzimi yakan
kehribar yalnýzlýðýmý.
Gönlüm, hayaline heveste.
Ömrüme ak, bir nefeste.
zekeriya duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.