Alným sokakta Issýz bir kasaba dünya Koþan yok Araba sesleri hepten azaldý Vapur sesleri duyulmuyor Martýlar uçuyor Allah’tan...
Alným þehirde Sokak hayvanlarý yalnýz Ve þaþkýn... Baðýran çaðýran kovalayanlar Vardý... Bizleri... Arada bizi sevenler de... Ve yiyecek veren Güzel yürekler de... Sahi nerdeler...
Alným Ücra bir köþesinde Dünya’nýn Toprak Ana’nýn Gece çöküyor Onbeþ milyon Seksen milyon Yedi milyar kez Yüreðime
Ve bir nida Yüreðimden Ruh’umdan
Affet...
Dilim varmýyor Demeye Ama Ormanlarýn Sularýn Daðlarýn Taþlarýn Çiçeklerin Bizle anlamlý Bozsak da bu anlamý Þimdilerde...
Affet...
Biliyorum Bu binyýllarýn hüznü Ve yükü... Anlýyorum...
Affet...
Ve alným kuyuda... Bekliyorum... Ve ýþýk... Ve yol... Ve güzellikler...
Yolcu...
Ýstanbul...
Karantinanýn onsekizinci günü Türkiye için
Dünya Korona virüs (covid-19) salgýnýný yaþarken yýl ikibinyirmi aylardan Nisan günlerden bir Cuma gecesi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yolcu_wasabi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.