Ýçinde daðýnýk bir kadýn var. O na, önsözünde hiç yazýlmamýþ öyküler biriktiriyorsun. Bazý mektuplar gibi düþün Lacivert kalemlerle altýný çiziyorsun. Bazen iþte koyamýyorsun ya kimseyi kimsenin yerine, Öldü diyorlar gömüldüðün güne. Sonra anýmsadýðýn ne varsa, Nefesini tuttuðunda dökülüyor her yere. Yine geç kalkýyorsun , Yine mor menekþeleri seviyorsun. Yaðmur yaðdýðýnda açýyorsun camý dýþarýya Perdeleri hiç örtmüyorsun. Çiçekli masa örtüsü serdiðin masanýn üstüne Güneþli desenler çiziyorsun . Bazen kýrýldýðýn da oluyor elbet! Yeniden yeþermeyi deniyorsun her seferinde ama, Diyor ki, sana Ben yeþil bir fesleðenim, Gölgemin kýymetini bil O nu da unutma..
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.