Deliriyorum

Bu günlerde bir yalnýzlýktýr dokunuyor,
Karanlýkla büyüyor çaresiz feryadým.
Ýliklerime kadar üþüyor ürperiyorum.
Geçmiþin özlemiyle yanýp,
Ýçi dýþý güzel insanýn yasýný tutuyorum.

Kavuþamadan gelen bu ayrýlýk,
Ah bu sevdalarýn azraili ayrýlýk,
Kayýtsýz þartsýz atýyor dibin dibine.
Göremiyor, anlamýyor, bilemiyorum.
Acý bir boþlukta çýrpýnýyor,
Kalabalýk düþüncelerde boðuluyorum.

Önüme ýþýksýz, umutsuz yarýnlar dikiliyor,
Baþýna buyruk hafakanlarda deliriyorum.

Bazen baðýrasým, haykýrasým geliyor.
Dünyayý bir yumrukta yýkasým geliyor,
Kendi sesimde boðuluyor, susuyorum.

Dinmiþ bir sevincim,
Bitmeyen bir kavgam var.
Kim ben diye soruyorum dünlere,
Kimim kim olmalýydým?

Sanki yeni bir dünyaya atmýþlar beni,
Bir de dayanýlmaz yalnýzlýklar vermiþler.
Ve çekilmeyen suskunluklara esir ettiler.
Siyahýmsý kabuslar düþüyor,
Gecelerime gençliðime.

Ýnandýðým insana aþka yenildim.
Aþk, ki o ömrün yaþama nedeni,
Aþk savaþ mýydý ki yenilsem!
Bilinmezliklerin sýrrý içinde eriyor,
Bir ummanda usulca deliriyorum.

Ümitlerim geleceðim, mutluluðum,
Nerede kaldý, nerede huzurlarým.
Son gücümdür dökülen gözyaþlarým,
Birazdan yýðýlýr kalýrým.

Ahmet Öztürk

Sosyal Medyada Paylaşın: