Çiçekler açacak, Ben aklýmý kaçýracaðým, Kötü davrandýðýmdan mý? Yoksa çok hoþlandýðýmdan mý? Orasý muallak. Mevsimler düþecek takvimlerden, Bilinmeze geçireceðim kendimi, Son kez sarýlarak, Son kez sanarak.
Aynalarda eskiyip rutubetlenen, Sývasý dökülen duvar gibi yüzüm, Sýrasý deðil hiç bir þeyin, Yok hiç lüzum; ’Aðlamaya deðmez’ dedikçe kanar ya gözüm, Tablada kül, Kitaplarýn üstünde münasebetsiz tozum, Yalnýzlýðým bile terk etti beni, Deðersizim, azým.
Kurtlar üþüþecek iki gramlýk aklýma, Irzýna geçecek yine kader, Hiç tanýþmadýðým hakkýmýn, Yerimi bilip kapaklanacaðým, Her þeyin yaný sýra, Ara sýra; Kuþlar uçuþacak gökyüzümden, Tebessüm edip devam edeceðim, Terini silip alnýmýn. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.