Hayat sana çirkinse, yine ona gülümse, Her tebessüm sonunda, kýraçta çiçek açar. "Çivi çiviyi söker", kavgacý bir felsefe, Ýyi niyet, güler yüz; kalplere neþe saçar.
Ömür dediðin ne ki; sabah akþam birkaç yýl, Ancak ah o nefsimiz, bizi çýkmaza sürer. Soluk vermez insafa, demez ki bize ayýl, Umulmaz gün, sonunda koca defteri dürer.
Ýleri ne götürdük, geride ne býraktýk? Ýlim, hayýr bahsinde var mý elif cüzümüz? Nerede mum söndürdük, nerede çýra yaktýk? Sonra Yüce Divan’da yere düþer yüzümüz.
Aksakal’ým, günbegün ele öðüt verirsin, Haddini aþma sakýn, önce kendin ol, kendin. Ateþinde yanar da, kýzgýn yaðda erirsin, Kanma nifak ehline, ne îman kalýr, ne din...
06.03.2017 Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan Sosyal Medyada Paylaşın:
Aksakal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.