Ne çok þeyler yaþadýk koca ömür boyunca, Umut hep ekmek oldu Güneþ doðacak diye. Hem acý, hem sevinci yaþayarak doyunca. Islanmaktan korkmadýk yaðmur yaðacak diye.
Kafamýza girdiler düþtük birbirimize. Aslýnda hep insandýk eþtik birbirimize. Gerçekleri görünce koþtuk birbirimize. Þu Dünya kocamandý herkes sýðacak diye.
Ayný silahlar ile hem vurulduk, hem vurduk. Satanlar zengin oldu bizler þapa oturduk. Ýþkenceler görsek de yine hayaller kurduk. Ýnancý yitirmedik, felek boðacak diye
Korkmadýk ne yýlandan, ne zehirli akrepten. Þimdi neden korkalým, can alan bir mikroptan. Uyanacaðýz elbet, bu düþten, bu seraptan. Papuç býrakýrmýyýz tabut yýðacak diye.
Emperyal oyunlarý, inanýp gerçek sanýp, Asýrlardýr dövüþtük, kâh yenilip, kâh yenip. Kim derdi ki hey canlar gün gelip devran dönüp, Tüm Ýnsanlar birleþip pislikleri yuðacak?
Kul Fikret’im ey adem cana can katacaðým! Yaþanýlan her þeyi aklýmda tutacaðým, Bir menem virüs ile sanmayýn batacaðým. Matemini tutamam cana deðecek diye.
Mehmet Fikret ÜNALAN 25 Mart 2020 Saat 01.40 Güzelçamlý/Kuþadasý Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.