Yorgun Yıllarım

Yýllar sonra rastladým gözlerine;
O hüzün kokan ay tenli
yüzünden hiçbir eser yoktu neredeyse,
Gülüþlerin yapmacýk mutlulukla
merhemini sürerken buza
dönmüþ iç aðrýlý bedenime,
Yüreðim, dudaklarýndan çýkan her
acý söze ömrünü ekliyordu kýrýlýp
incinmeyesin diye,
Ve taþýyamazken nefretini yorgun
yýllarým ,
Sessizce karanlýðýa gömülüp iç
alemiyle kana kan savaþýyordu..
Yýllar sonra rastladým ellerine;
Dur,gitme! Uçurumlarý mesken
etmesin harabe yüreðin,
Düþersen tutunacak dalýn kalmaz
asil yalnýzlýðýmdan baþka,
Gururun isyan bayraklarý
asarken veda seremonisinde,
Hayatýn acizliðinden darbe yemiþ
iki sevdalý buluþuyordu kýzýl ve
grinin kavuþtuðu o eþsiz gökyüzünde,
Ve umut çýðlýklarý yankýlanýrken
saðýrsýzlaþan kulaklarýnda,
Adýna ’Zalim Sevgili ’ naðmeleriyle
ezgiler söyleniyordu dillere destan
yarým hikaye misali...
Yýllar sonra rastladým içimdeki
beni katleden seni sana;
Faili meçhul duygularýma mührünü
vururken,
Toprak altýnda nefret tohumlarým
yeþeriyordu,
Rüzgarýn þiddetine dayanamayan
sol yanýn,
Aþký baþka diyarlarda arýyordu
göçen kuþlara "yalnýzlýk, en büyük
özgürlüktür " mýsralarýný býrakýrken,
Ve göz altlarý morarmýþ bir
Þaire rastladýn,
Dünyasý baþýna yýkýlmýþ çaresizlik
kokarcasýna,
Sonradan farkýna vardýn o
öldürdüðünün ben olduðumu,
Olmadý bee Þiirim ...
Sosyal Medyada Paylaşın: