GİDİYORUM İSTANBUL

Son kez sokaklarýný dolaþtým adým adým
Kalbimdeki sevdayý yollarýna sakladým
Yok saydým varlýðýný, ismini yasakladým

Artýk seni düþünmek kýrgýn yüreðime zul
Son umut da terk etti, gidiyorum Ýstanbul
*********************************
Titreyen parmaklarým sensizliðe uzandý
Bu ne heybetli kuþku, söyle nasýl bir “zan”dý?
Dudaðýmda son öpüþ, büyülenmiþ bir andý

Al beni kollarýna, sükût içinde sokul
Ruhun ruhumu çekti, gidiyorum Ýstanbul
********************************
Nedensiz bir cevabýn içinde gizli soru
Öyle bir bilinmez ki; ten ýslak, gözler kuru
Sýrýlsýklam bedenim, hissetmiyor yaðmuru

Çok fýrtýnalar esti, ne olur artýk durul
Aþk yaðmurlarý bitti, gidiyorum Ýstanbul
*********************************
Yol bitmiþ, yolcu yorgun, hancý kendinden geçmiþ
Hesabýný soruyor, hem gelecek hem geçmiþ
Anladým vuslat için, vakitler çoktan geçmiþ

Bir çift mahzun ela göz, bakýyor usul usul
Anýlar beni yaktý, gidiyorum Ýstanbul
*********************************
Buz tutan bedenimde bu sevda, ateþimdi
Kapkaranlýk dünyamda yükselen güneþimdi
Kaybolan kimliðime can veren ruh eþimdi

Hayalin beni yordu birazcýk da sen yorul
Gönlüm huzur hak etti, gidiyorum Ýstanbul
************************************
Daha ilk sayfasýnda yarým kaldý bu roman
Piþman olmak beyhude geri dönmüyor zaman
Hoþça kal gökkuþaðý, hoþça kal güzel insan

Ben sana yar olmadým, þimdi baþka yaren bul
Geldi ayrýlýk vakti, gidiyorum Ýstanbul

EMÝN ZEYBEK
30 Haziran 2008
BURSA

Sosyal Medyada Paylaşın: