Efkar Vakti

Gün sönmek üzere;
Buðulanan gözlerim dalýp giderken
kýzýl ve grinin kavuþtuðu gökyüzünde,
Gece, tüm çýplaklýðýyla gönlüme
gem vurup sol yanýmý
iþgal ediyordu,
Ruhumun derinliklerinde sýzlarken
kapanmayan yaralar ,
Enkazlar altýnda umut çýðlýklarý
kopartýyordu sesine kilit vurulmuþ
paslý yüreðim,
Ve gözlerin, düþerken iç aðrýlý
ayrýlýk kokan mýsralarýma ,
Kalemim tükenmeye yüz tutmuþ
ve son nefesini vermemek adýna
mücadele ediyordu ,
Tozlanmýþ raflarda biriken acýlarýmýn
üstadý sözlerimle ,
Dilsizliðini ayýn gülüþüne nakýþ
nakýþ iþliyordum ,
Taa ki yýldýzlarýn hýçkýrýklarýný
anýmsamayan bulutlar çaresizliðe
yenik düþüp gözyaþlarýný usulca
kirpiklerimde biriktirerek nefret
kokan topraða serercesine..
Ama ne çare Dilba Haným!
Hüznün sarhoþluðuna kapýlýp
giderken yorgun bedenim,
Uçurumlarýn dibini mesken tutan
yalnýzlýðýn limanlarýna sarýldým ,
Rüzgara huzurunu bahþeden
saçlarýna tutunayayým diye ...
Sosyal Medyada Paylaşın: