Hüzün Çiçeği
Annem bir hüzün çiçeðidir,
Her mevsim yeniden nakýþlanan.
Çocuk düþlerimden uyanirdim her sabah
Sabun kokulu yastigimda yüzün
Ve çiçekler erirdi gülistan misali saclarinda
Çocuk ciðerlerim kokunla dolardi
Sokaklar hep sendin
Evler, aðaçlar, kuþlar hep sen
Yuvasýna ekmek taþýyan karýnca bile sana benzerdi
Ýþte bundandý ucurtmamin peþinden kosarken bile topraða bakýþým,
Ve bundan hala baþý önde yürümelerim.
Çemberimde gül oya yahut,
Kör ebe hevesiyle her düþtüðümde
Gökyüzü yeniden maviye boyanýrdi,
Sen yýrtýk bir elbisemi diktiðini sanirdin
Oysa bana kumaslardan bulutlar keser,
Ellerinle masallar dikerdin
Bir kuðu gibi sessiz ve nazenin.
Sokaklar hep sendin
Bulutlar, yaðmur, mavi hep sen.
Minicik kalbiyle çýrpýnan serçe bile sana benzerdi
Ýþte bundandi kuþlardan bir dünya kurusum kendime,
Ve bundan hala her yusufçukta seni duyuþum
Sokaklar hep sendin,
Duvarlar, kapilar, taþlar hep sen
Evlerin demir kafesli gözleri bile sana benzerdi
Ýþte bundandý, bu sokaktan her gecisimde bir þiir yazma isteðim
Bu yüzden sairlige hevesim.
@siirname.123
Sosyal Medyada Paylaşın:
fesleğenkokuluyarim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.