Bu þehre, karanlýk tül tül inerken,
Sen sýrra bürünüp elveda derken,
Þen þakrak edayla çekip giderken,
Belkisiz gülüþün son görüþümdü.
Uzaktan uzaða buluþtu gözler,
Düðümlendi kaldý dillerde sözler,
Hülyalar periþan, sarardý yüzler,
O günden silinmez çok izler kaldý.
Yalan düþlerine beni de kattýn,
Özlemden büyüyen dertlere attýn,
Kavþak noktasýnda bir pula sattýn,
Yollarý þaþýrdýn yine bahtsýzým.
Kendime, itiraf ettim özümde,
Vefasýz olmadým hiç bir sözümde,
Ýki soluk ýþýk kaldý gözümde,
Aðýtlar yakmakla meþgulüm þimdi.
Ayrýlýk bir ömür kâbusum oldu,
Açtýðýn her yara yerini buldu,
Baharla gönlüme çiçek mi doldu?
Kor düþürdün gittin, sinem yanýyor.
Sayende kar boran umut daðýmda,
Ýzinsiz girdiðin gönül baðýmda,
Talancýlýk ettin genç toy çaðýmda,
Sen gözyaþý dökmez yalancýymýþsýn.
Yine akþam oldu, güneþ batýyor,
Gökyüzü tozpembe, hayal satýyor,
Gecenin koynunda kaç dert yatýyor,
Sükût demir atmýþ, geçmiþlerdeyiz.
Özcan ÝÞLER
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.