Umutlarým güz girdabýnda yok oluyor.
Eriyor, hayaller sonbahar sofralarýnda.
Her yer hasret, hava hüzün kokuyor.
Geldiðin gün gibi gidiþinde sonbaharda.
Daha sert esiyor, bak ayrýlýk rüzgârlarý.
Yapraklarýný döküyor, artýk buse aðaçlarý.
Nasýlda unuttun bir anda bütün anýlarý?
Yýktýn, gittin, bütün güzellikleri sonbaharda.
Bir bir tespih gibi dizerken senin için mýsralarý,
Senin için senin adýna hayâl ederken yarýnlarý
Nefretin ile gömdün, mezara bütün umutlarý.
Bir kurþunla öldürdün, beni yine sonbaharda.
Aklýna gelmiyor ama unutma bu dünya fani.
Belki deðil, elbet güzelliðinde geçici.
Bir gün anlarsýn, kaybedersen bu seveni.
Akar, göz yaþlarýn seninde bir sonbaharda.
Yýllar sonra bulursan karanfilleri bir kýrýk vazoda
Göremezsen gerçek renkleri gök kuþaklarýnda
Depreþirse bu gün ki hayâllerin ruhunda bir anda
Ýki damla göz yaþý düþerse avuçlarýna o zaman
Hissedersin, ölümüne sevenin ýstýraplarýný ruhunda
Bu günlerden kalan ne varsa elinde hepsi yüceleþir
Þimdi nefret ettiðin büyük sevgi gözünde devleþir
Renk, renk karanfiller ancak ellerinde güzelleþir
Hayâldi, bu düþünceler benim için her sonbaharda
Bakarsan geçmiþe gönül bahçeleri tarumar olmuþ
Hasretinden karanfil tutan parmaklar harap olmuþ
Aþkýn þahidi buse aðaçlarý sevgisizlikten kurumuþ
Duyarsýn gözlerine tapan insan ölmüþ, sonbaharda
Hayrettin TARHAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.