Unutamadım-2

Uçtu ellerimden yavru kuþ gibi,
“Unutayým” dedim, unutamadým.
Yýllar öncesinden kaybetmiþ gibi,
“Unutayým” dedim unutamadým.

Gökyüzü matemli, esmiyor rüzgâr.
Ýçimde burukluk, hüzünlü bahar…
Her köþe baþýnda ondan bir iz var.
“Unutayým” dedim, unutamadým.

Sordum adresini her gördüðüme,
Baðlandý umudum bir kördüðüme.
Takýlmayýn benim iz sürdüðüme
“Unutayým” dedim, unutamadým.

Bilmezden gelirim, aklýma düþer,
Gözyaþým dökülür, birer ikiþer.
Ne yapayým bazen þaþýrýr beþer
“Unutayým” dedim, unutamadým.

Bir yaðmur çisiler, ýslanýr beden,
Yürek tutuþur mu yoksa bir neden?
Geri mi çaðrýlýr çekip de giden?
“Unutayým” dedim, unutamadým.

Karanlýk basýnca çoðalýr hüzün,
Ömrü kýsa olur o an gündüzün.
Suçu yok baharýn veyahut güzün
“Unutayým” dedim, unutamadým.

Hafifçe bir rüzgâr eser seherde,
“Düþünme” desem de duruyor serde.
Aklýma geldiði hemen her yerde
“Unutayým” dedim unutamadým.

Herkes uyur, ýssýz kalýr geceler,
Gecelerde koyup gitti niceler.
Kalbim istemese, dilim heceler
“Unutayým” dedim, unutamadým.

11.03.2020/Konya


Sosyal Medyada Paylaşın: