Kelebeğin Rüyası

Sustu gönül fermaným!
Ahlar yükselirken ruhumun
aynasýndan,
Artýk aðýtlarým duyulmaz
oldu saðýrsýzlaþan kulaklarýnda,
Boðazýma düðümlenirken
sevda hýçkýrýklarýn,
Sol yanýmda dizginleþen kýrýntýlarýma
acýlarýný bahþediyordun nefret
meyilli bakýþlarýnla,
Düþler sokaðýnda ararken huzuru
andýran Ela gözlerini,
Yüreðimin boþluðundan ömrümün
ýssýz topraðýna ayaklarýma dolanan
gururunu ekiyordun yitip giden
kirlenen duygularda,
Hadi,þimdi as beni karanlýklarýna!
Satýrlar ölüm kokarken
ayrýlýðýn girdabýnda,
Solmaya mahkum umut
parçacýklarýmý topluyordum aþkýmýzýn
temsili çýnar aðacýnýn topraðýnda,
Ve sessizliðin rýhtýmýnda yaslarken
elem dolu sýrtýmý hüzünbaz sözlerini,
Kirpiklerinden dökülen aþk (sevda)
yaþlarý kýrýlgan kalemime
intihar süslü mýsralar nakþediyordu..
Ama ne çare Dilba Haným!
Gidiþin mazime leke sürmüþ
kelebeðin rüyasýný anýmsatýrken,
Behçet Necatigil misali þiir uðruna
Þair hecelerimi ölümün soðuk
yüzüne gömmüyordum....

(Deðerli Üstadým Yýlmaz Erdoðan ’a ithafen)


Sosyal Medyada Paylaşın: