Yokluðun öyle hissedilir oldu ki.. Adýna huzursuzluk denen o kör kuyu, Kalbimi ekmek arasý yapmaya hazýrlanýyor.. Kavurdukça, kavuruyor içimi.. Kavurdukça..! Gururuma yediremesem de, Direniyorum sessizliðine.. Oysa, beyaz soðuk kapýmda iliklerime iþlerken, Sesinle ýsýnmaktý tek tercihim.. Bir de kardeþim var "umutsuzluk" .. Silkelensem de vazgeçmiyor boynuma asýlmaktan.. Esaret.. O kör esaret.. Beni bir ip cambazýna çevirdi. Nereye kýmýldasam sonsuzluk.. Nasýl bir ruh hali bu? Ýnançlar, inanýþlar yetmez oldu.. O kadar çok özlüyorum ki seni.. Sesinin buðusu.. Nefesinin eþsiz kuyusu gezinse tenimde yeterdi bana.. Esaret; Aydýnlat beni.. Karanlýkta onsuz yürümek öyle zor ki..
Sosyal Medyada Paylaşın:
serence Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.