Babamla Hasbihal

On altý yaþýmdaydým býrakýp gittin beni.
Her yýl ekim ayýnda yanarým babacýðým.
Haberim olmadý ki son kez göreyim seni.
Sanki hiç ölmemiþ sanarým babacýðým.

Gelmedin diye kýzma, inan haberim yoktu.
Öldüðünü duyunca gözyaþlarým hep aktý.
Hasretinin acýsý içime hüzün ekti.
Yaram derim yaramdan kanarým babacýðým.

Ne iyi insandýn sen, olmadý ki hiç hasmýn.
Içimi yakar gider her duyduðumda ismin.
Hep karþýmda duruyor duvarda olan resmin.
Arzu halimi sana sunarým babacýðým.

Yokluðunun bedeli her ne ise öderim.
Bayramlarda gelip mezarýna giderim.
Ruhuna yasin okur, dualarda ederim.
Aðlar aðlar geriye dönerim babacýðým.

Geceleri rüyama gelir babam girersin.
Açarak kollarýný hep baðrýna sararsýn.
Üzülme sakýn diye çok nasihat verirsin.
Böyle diyorsan eðer denerim babacýðým.


Mecburen boyun eðdim alnýndaki yazýna.
Tam kýrk yýldýr hasretim o güzelim yüzüne.
Ne kadar alýþmýþtým oðlum diyen sözüne.
Her gün aklýma gelir anarým babacýðým.

Bilirim babacýðým kalmayacak hiç bir sað.
Çok farklýydý seninle aramýzda olan bað.
En sonunda devrildi, dayandýðým yüksek dað.
Tam kökünden yýkýldý çýnarým babacýðým.

Nefes bile alamam, kalmýþým babam darda.
Böyle zamansýz gidip, düþürdün beni derde.
Hiç bir yere ayrýlma, bekle gittiðin yerde.
Kanatlanýr uçarým konarým babacaðým.

Cemalettin GÜNDOÐAN
25.12.2019 / ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: