GÖÇ HİKAYELERİ

ve insanlar yoktular,

usulca basýverdi ayaklarýný yere

usulca üfledi -toz duman-

usulca üfledi suya…

þarký söyledi, aþk oldu.

sofrasýnda kimler kimler oturdu.

aðladý,

güldü,

küçücük bir umut oldu…

uzanýverdi fersahlarca,

-elleri annem- yoktu insanlar…

henüz çaðladý ýrmaklar, henüz ses yoktu.

ýþýk oldu, renk oldu.

ve indi meydanlara,

yalayýverdi göðü göðsünden, öpüverdi topraðý,

fasýl fasýl dökülüverdi sözcükler aðzýndan

ve günahlarý… ve kanda kýrmýzýyý sevdi.

canlar türedi eteklerinde, eti sevdi.

ve yumuverdi gözlerini, ve siyahý sevdi

-nihayet insanlar-

teni, dokuyu, dokunuþu, öpüþü…

günah ellerinde, gidiþi sevdi…

ve yine yoktu insanlar, yine elleri annem,

yine fersahlar…

Sosyal Medyada Paylaşın: