içimde sakladýðým son mahsumiyetle dökmeliydim bu sefer gözyaþlarýmý çünkü ruhuma yerleþen bu acýyla akýtýrsam zehrimi topraðý öldürecektim biliyordum
zifire baðlamýþ bir yas ile sýkýca mühürlemeliydim bu sefer dudaklarýmý çünkü eðer konuþursam aðzýmdan çýkacak her bir söz kýyameti çaðýracaktý hissediyordum
ama
susturamadým bir türlü içimdeki öfkeyi söylediðim her söz ya yetim kaldý sonunda ya da çektirdiðim hiçbir acý yeterli gelmedi canýma içimde sonsuza kadar kaybettiðim bir þey vardý biliyordum ne yaparsam yapayým bulamadým cevabý düþtüðüm kör karanlýkta
iliklerime kadar iþlemiþ bir acý dipsiz bir karanlýk ve bitmeyen bir nefretle acýmadan öldürdüm içimde kalan son insanlýðý hatta yetinmeyip unutmak denilen hediyeyle de silip tüm yanlýþlarýmý attým içimden vicdan denen aðýrlýðý
kendimden öncekilerden aldýðým þanlý bir bayrakmýþ gibi benden sonrakilere býraktým cehenneme giden yolun haritasýný
þimdi kaybolup giden her bir rüya için en acý aðýtlarý yaksam
olmadý
yok ettiðim her bir can için ciðerime bir çivi saplasam ne deðiþir
malesef ki insan dediðin yarattýðý kýyametten ders almak yerine birkaç sabah sonra her þeyi unutarak uyanana denir
sonunda
ne içimdeki mahsumiyetle bir damla yaþ döküp topraðý kurtardým ne de dudaklarýmdaki mühre sahip çýkýp kýyameti durdurdum
insandým ya sonunda yine insana yakýþtýðý gibi uykuya daldým
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.