Gecenin bir vaktinde gökten ateþ yaðarken, Alýnlara konuyor ateþten kelebekler. Yýldýzlar kaybolup da, güneþ yeni doðarken, Yollarý gözleyenler müjdeli haber bekler.
Ne kadar can alsa da, toprak kana doymuyor, Yükselen feryatlarý, ruhsuz dünya duymuyor, Yüreklerde kilit var, anahtar da uymuyor, Babasýz büyüyecek þimdi küçük bebekler.
Yarým kaldý hayaller, koptu filmin þeridi, Yandý bütün ciðerler; erim, erim eridi, Topraða karýþanlar gözyaþýyla ter idi, Kanla beslenen bitler ve kuduran köpekler.
Düzgün yaþayabilmek, bazen de ister hüner, Böyle sürmez bu devran, iþler tersine döner, Ateþ herkesi yakar, bütün ocaklar söner, Arýlar emek verir, yaðmalanýr petekler.
Ýnsanlýktan bihaber, zulmün zebanileri, Ehlileþtirmek zordur, vahþi yabanileri, Gözleri hiç doymayan silahýn banileri, Dünyayý yakýp, yýkan; koca, koca göbekler.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.