Toparlanýp gittiðimde kendimden Ufuklar kadar uzak Duvarlar kadar soðuktu Göðsümde büyüyen esaret
Ne tanýdýk sesler Ne de kalabalýklar dokunurdu Issýz hücreler kadar karanlýktýk birbirimize
Baðýþlamayý beceremedik Ki; baðýþlanmadýk hiçbir zaman Eksik kaldýk oyunlardan Sokaklarda süpürülen Çocukluðumuz tozardý Ýzlerdik buram buram
Þimdilerde hiçbir yeni Daha güzel deðil eskilerden Benliðimizde anne zamanlarý Koynumuzda boþluklar Bir bilseniz Ah..! Heybemizde kaç ömürlük hasret var.
Sosyal Medyada Paylaşın:
muratdemirci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.