HAFRİYAT DEPOSU

HAFRÝYAT DEPOSU

Daðýnýk yaðlý saçlarým ve dýþardaki dünya.
Kadýn dergilerindeki kýrmýzý rujlu kadýnlar.
Analog makinamýn rastgele çektiði hayatým.
Kendimi aklayamadýðým suratsýz hallerim.
Kaybetmeye doyamayadýðým bir çok hata.
Yaralarýmý sigara kaðýdýna sardýðým titrek ellerim.
Dudaklarýmý uzatsam beni öpmeyen adamlar.

Saçlarýmý uzatsam koklamayan adamlar.
Ellerimi uzatsam tutmayan adamlar.
Mutsuzluk borcumu ödemeyen kalpler.
Ben artýk çok sýkýldým.
Yeniden baþa dönmekten çok sýkýldým.
Ben artýk ben olmaktan usandým
Yetemiyorum kendime.
Budalaca özlemlerden gýna geldi .
Kelimeleri yanyana getirip cümleler kuramýyorum.
Çok kalabalýk olamýyorum hep yalnýzým
Ýçimdekileri kusmaktan halsizleþtim.

Bir atlet bir kilot gezinip dururken evin içinde
Bacaklarýmýn baþka bacaða deðmesini istiyorum.
Omzumdaki kelebek dövmemi birinin öpmesini istiyorum.
Bana sarýlmanýn güzelliðini yaþatamýyorum kimseye.
Yataðýmda beynimin içindekileri hafriyat deposu.
Kendi parçalarýmýn içinde kendimi bulamýyorum.
Binlerce cinayete uðruyor zamaným,kalbim.
Öldürdükçe güçlenen bir kahraman bile olamýyorum .
Gitmek isteyen herkes gitti.
Gitme dememe raðmen.

Sonra kýsýyorum dünyanýn tüm çýðýrtkan sesini.
Tüm küfürleri hak ediyor uzak kaldýðým insanlar.
Hayal kurma hakkýmý elimden alýyor insanlar.
Genzimi git gide yakýyor dumanlý kavuþmalar.

Ne yaptýysam olmadý.
Toparlayamadým zaten sonra.
Oluyor sýklýkla böyle þeyler.
Ne garip.
Ne kadar boþ.
Ne kadar anlamsýz.
ARZU GÜNAL /21.02.2020
Sosyal Medyada Paylaşın: