Ege’nin en büyük vadi parkýnda yoldayým. Vakit seher, saat altýya yedi geçiyor. Dünün getirdiði yaðmurun altýndayým. Þiir dinletileri kulaðýmdan geçiyor.
Boydan boya uzanýr þu sokak lambalarý. Birbiriyle yarýþan damlalar görünüyor. Ya uzaktan, ya tepeden bakma baþkaldýrý. Her biri çift göz, sarý sarý bana bakýyor.
Çýkýyorum, yokuþlar bu sabah yalnýz benim. Kaldýrýma eþ yoldan sular akýp geçiyor. Bir ben daha var sokakta benden bihaberim. Dönüyorum, içimden kim bilir ne geçiyor.
Duraktan hemen önceki son dönemeçteyim. Aðaçta önceki bahardan kalma yapraklar Yere bakarken, dal dal damlalar görmekteyim. Sanki gelecek yeni bahara baðdaþ kurmuþlar.
Þu büyük vadi parkýnýn sonuna gelmiþim. Beklenen de nihayet geldi, döndü köþeye. Didiþen damlalarý, çýkan yelden bilmiþim. Yolcu kalmasýn durakta; binilir, nereye?
Mesut Tütüncüler DENÝZLÝ 21.02.2020 Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.