Gök duyar sesini
Varmayý istedikçe ýssýzlýklara...
O çekecektir içine inan acý nefesini
Eðer ki gönül kabuðu caný yanan bir kül kuþsa!
Tutunmaya çalýþtýkça kýrýlgan dallarýna,
Sabrýn alemeti farikasý yoracaktýr esefini.
Dikkat et! Acý veren tökezler saptýrýrsa birgün yolundan,
Kopan dalgalara fýrtýnalar katýp yutar bir buket bedeni.
Sonra
Varolmayý yokuluþlardan bekleme sakýn!
Gittiðin yerlerde, kaçtýðýn yaman gözlerin benzerlerine iyi bak!
Yerini almayý istediðin hayatlar, þimdi avcunda bir toz misali...
Üfledikçe yýldýzlarýný
Dahada yakýnlaþtý bir hoþ huzur güneþe,
Üfledikçe tohumlar dahada kor, dahada duman!
Ölümde elbet vuracak kapýna seninde.
Ne çok ayrýlýk kalýcak geriye ne çok ayrýlmýþlýk.
Yokuþ yukarýlara eriþtikçe, verdikçe bütün derinliðini okyanuslara,
Koca bir dað sanýpta yenilgisiz zaferlerini,
Yabancýlaþtýracak seni sana!
Parçalanarak ayýracak ruhundan,
Bitecek hatýralar silsilesi herþeyiylen mayýs baþlarýnda...
Ve farkýn kalmayacak ozaman artýk;
Ýsli gözlerden geceye düþen birkaç damla sudan.