Ne var ne yok sattýk, üç beþ paraya,
Necip millet döndü bahtý karaya,
Çare düþünen yok azmýþ yaraya.
Nerde konuþan dil, gören gözlerim?
Türk-Ýslam ülkücü devler gözlerim.
Borç biriktirdik borç, üç beþ kuþaða,
Avuç açar olduk, dünkü uþaða,
Daðda eþkiyalar, þehirde aða.
Nerde duyan kulak, yazan ellerim?
Bahar bilmez, hazan yaþar illerim.
Bir millet füguran, namert toyunda,
Batarken basýnýn dümen suyunda,
Türkiyem arena, kalleþ oyunda.
Nerde, konuþan dil, gören gözlerim?
Egosunu yenmiþ, devler özlerim.
Hep Avrupa düþü peþinde koþ koþ,
Ne aðýzda diþ var ne omuzda baþ,
Ne talibe iþ var, ne sofrada aþ.
Nerde, zulme baþkaldýran dillerim?
Bahar bilmez, hazan yaþar illerim.
Gece, gündüz çalýþ, yatan yer âlâ,
Kýrk yýldýr zehiri her katan bala,
Son bir kurtarýcý görülür hâlâ.
Nerde adaletten þaþmaz sözlerim?
Türk-Ýslâm ülkücü, devler gözlerim.
Türk’e her dayatan, sanýyor âmâ,
Reva gördükleri ne dostluk amma
Bazý yerde dolgu, kiminde yama.
Nerde duyan kulak, yazan ellerim?
Bahar bilmez, hazan yaþar illerim.
Katýlmayan mý var, kutsal koroya?
Bir alsalar sanki, þu Avrupaya,
Sanýrsýn baþýmýz deðecek aya!
Nerde konuþan dil, gören gözlerim?
Egosunu yenmiþ, devler özlerim.
Tutarsýz hesaplar hep kaba, saba,
Çatýþmayla, oldu çok yýllar heba,
Kanýmýz, canýmýz, malýmýz caba.
Nerde duyan kulak, yazan ellerim?
Mazlumlara hayat veren sellerim.
Eþ dosta her zaman hazýr masalar,
Her kiþiye baþka iþler yasalar,
Hep halk gözün boyar, kuru tasalar.
Nerde konuþan dil, gören gözlerim?
Türk-Ýslâm ülkücü, devler gözlerim.
Doðrar suya ekmek, tirit düþünde,
Her giden, her gelen mahir iþinde;
Yandaþ arpalýkta, aç çok peþinde.
Nerde kýlýçtan çok keskin dillerim?
Bahar bilmez, hazan yaþar illerim.
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.