tamam Pollyanna! þimdi her þeyi paylaþalým haydi ; hayat senin olsun mesela, þu deniz,gökyüzü ve kuþlar, kendini bulduðun o rüya, çocuklarýn gülümsemesi, içine çektiðin o çiçeðin kokusu. ve hayallerin ve nefesin hepsi. bana ruhumu ver!
-ben dünyanýn yanlýþ hikayesiyim.-
biz insanlýk þarkýsýnýn akýlda kalamayan satýrlarýyýz, uydurma moda aþklar yüzünden umut ve hayal peþindeyiz. istemediðimiz bir hayatý yaþayýp sahte nefesler alýyoruz. tanrý elinden çýkmýþ bir müziðin anlamsýz notalarýyýz ne bir yerimiz var bu yerkürede ne de yarýnýmýz. yazýlmýþ bir tarihin ýskartasýyýz elimizde kalan tek þey ruhani bir dilek asla olmayacak olan. bir ayna karþýsýnda gülümserken leyla ya da mecnun olacaðýmýzý düþledik ama düþümüz gerçekleþmeyecek bunu biliyoruz ve bu nedenle kýzgýnýz -kendimize- karanlýðýmýza bakýyoruz. gözlerimiz sonsuza dek kapalý.
-ben bir zangocun düþleriyim.-
söylesene Pollyanna, bir hüznü paylaþsak ne olur þimdi? hatýrlamýþken ayrýlýk akþamlarýný seninle, ayyaþ bir bahar sabahý uzanýp sýcak bir kumsala maviden deniz kenarýnda ayaklarýmýz yeþilden yosun kokusunda dinlerken martýlarý olmayacak hayallere dalsak ne olur, ayýrsak ruhu bedenden. hem kaç kadeh eder bir hayat?
-ben tanrýnýn kýrýk kalbiyim.-
gerçek aþklarýn hep bir adým gerisindeyiz -seninle- kutsanmýþ bir günahýn kýrýk kalbe dikey düþü kýrmýzý bir dudakta kalan mor iz azledilmiþ sevaplarýn yüzdeki izohipsi izleri silinmiþ parmaklarýn okþadýðý rüzgarda savrulan saçlarýnda ölümün anne kucaðýyýz.
(ölmeliyiz Pollyanna! senin kollarýnda ölmeliyiz kenetlenip titrek öpüþlere gölgemizi bile yakmalýyýz bu gece.)
-ben ömrün aykýrý nefesiyim.-
her gece mezara daha erken mi giriyoruz? gölgemiz mi yok olan,hiçliðimiz mi yaþayan? yýkýk bir þehir meydanýnda genel bir telefonun ucunda son sözümüzü bekleyen azrail mi yüzümüze gülen?
(temiz bir ölümdür dileðim elleri kirli bir kefenden. haydi söyle! kaç para eder yaþanmamýþ bir ömür?)
-ben daraðacýnýn son sözüyüm.-
anýmsa! o yaz akþamýnda hayatýn kirli kýyýsýnda dokunup bir þarkýnýn notalarýna durup durup aðladýðýmýz. buðulu gözlerin ýþýðýnda içimize umudu çektiðimiz yarým bir sigaradan. ve gittiðimiz kayýp yollara düþtüðümüz. anýmsa! sancýsýna meylettiðimiz bir aþký içimizde ölüp ölüp dirilttiðimiz ve sonra umutlarýmýzý kaybedip özgürlüðümüzü bulduðumuz. kýrmýzýdan yaz akþamý anýmsa. hayatý son bir kez sevdiðimizi.
-benliðim, beni ne zaman doðuracaksýn?-
iþte böyle Pollyanna! týkanmýþ bir nefesle düþüp bir aðacýn dalýndan -rüzgara gönül verip- peþine düþtüðümüz anlamý olmayan bir hayaliz. deriden giysimize hapsolup olmayacak dua peþindeyiz. artýk ne bir hayatýmýz var ne de gerçek bir sözümüz. -aþka dair- son solfej. la.
-ben hayatýn uçurum kenarýyým.-
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özkan KÖSE Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.