Kapýlar kapanýr, Açýlan kapýlara tekmeyi indiririm, Ayaklarýmdaki sýzý, Yediðim tokatlarýn acýsý benim! Öksürürdüm, topallardým, sendelerdim, Düþtüðüm pisliklerden çýrpýnarak çýkarken, Temennileri dinlerdim, Seyredenleri, eðlenenleri çoktan sindirdim. Þeytaný serbest býraktým, Ýki yüzlü melekleri derdest ettim, Kýrýldýkça daha sert estim! Alýn terinden göl inþa edip, Keyfekeder terkedip çölü tercih ettim, Duygularým tehdit etti, Korkularým tecrit.
Dalgalandýkça durulmadým, Yoruldumsa da bir köþeye pusup kurulmadým, Kuraklýðým; Ve benden uzakta akan nehir, Zevküsefa içinde seviþirken, Þiir, bir öfke terapisine dönüþürken, Þehir, kehanetleriyle kýran kýrana dövüþürken, Karanlýða ihanet etmedim. Sadece bana sokulan yýlanlarý güç bela da olsa boðdum, Sadece, bana dokunan yalanlarým oldu. Ezip geçen gerçeklere lanet etmedim! Bedeller, Onlara dayalý döþeli nedenler bir yana, Yana yakýna; Bir sokak köpeðini bile iþlerime alet etmedim, Öðünde acý, gözyaþý, hüzün varsa, Kimseyi davet etmedim! Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.