NENEMDÝ Yusuf Yýlmaz Bir zamanlar, sofrada, Bir kapta, tahta kaþýklar vardý. En tatlý yenmeði, bitmeden, Nenem , bana verirdi. Kapýdan girince, Neneme sarýlýrdým. Kuþaðýndan bana þeker verirdi. Nazlardý beni. Bileki ekmeðini sýcakken kimseye kýrdýrmaz, En köþe yerini bana verirdi. Nenemdi, Öyle güzel gözleri vardý ki, Dað baþýnda otlayan ineklerini, Uzaktan beklerdi. Bir gece eve gelmedi, Ay ýþýðýnda bahçede, Öylece uyuya kaldý. Bir daha hiç uyanmadý. Ne zaman bir çiçek koklasam, Hafik nenemin saçlarý gelir aklýma. Zamaný dinlemez gönlüm, Durur, Bir gül gibi hatýralarýmda, Nenemin kýnalý saçlarý…
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.