SİTEM

SÝTEM
Yusuf Yýlmaz
Milyonlarca his icat etti duygularým.
Bedenim betonda gezerken,
Ruhum hep o daðlarda kaldý,
Oksijen soludu,
Yeþil çimenlerde gezdi,
Su gibi yaþadý,
Karýncalarý seyretti,
Kuþlarla konuþtu…

Doðaya bak,
Hayatýn ne kadar basit olduðunu göreceksin.
Bir rüzgar eser,
Savurur tohumlarý.
Sabah güneþi vurunca taþýn çatlaðýna,
Iþýklar süzülür ta içindeki bir tohuma,
Yaðmur yaðar,
Tohum,
Filizlenir, büyür ,aðaç olur.

Baþarý, sözde deðil, varlýkta gizlidir.
Yeter ki sen,
Onu göze al,
Þimþek gibi bir gerçek düþer aklýna,
Matematik –felsefe- emek,
Bir öz doðar .
Öz özü doðurur.
Çiçek gibi, yaprak gibi…

Yokluktan korkma,
Çünkü çözüme zorlar seni,
Ümit ettirir, emek verdirir.

Varlýk sefalettir.
Orada gülmek –sýrýtmaya,
Taktir-alaya,
Baþarmak-þýmarmaya,
Taktir- alaya,
Anlam ise lütfetmeye yaklaþtýrýr…

En sonunda,
Ruhum bir buz parçasý gibi düþer denize,
Küser bedenine,
Çünkü,
Kuþlar konuþtu, aðaçlar konuþtu,
Toprak konuþtu, taþ bile konuþtu,
Bir tek insan bulamadý, insana, insaný anlatacak bir dil…






Sosyal Medyada Paylaşın: